دسته: نامه های دوستانه

یکی قطره باران ز ابری چکید

خجل شد چو پهنای دریا بدید

که جایی که دریاست من کیستم؟

گر او هست حقا که من نیستم

چو خود را به چشم حقارت بدید

صدف در کنارش به جان پرورید

برای اینکه جوامع بشری، از رنج توسعه­ نیافتگی برهند و بتوانند جهانی پاکیزه و انسانی و الهی را شکل دهند؛ باید تکلیف خود را با «خداوند، خود، یکدیگر، طبیعت و علم» روشن کنند. دینداری، اخلاقِ فردی و اجتماعی و علم و علم ­آموزی، آزادی­ اندیشه و بیان موسّع و ساختارهای درستِ سیاسی و اقتصادی و… مهمّ ­ترین کلیدهای پیشرفت هستند. این «تفکّرِ» یک جامعه است که موتور فرهنگ، اقتصاد، سیاست، حاکمیّت و… را روشن می­ کند و جامعه را به پیش می ­راند. یک نظریه و  ندیشۀ منسجم و تبیین ­گر بسا می تواند این موتور را روشن کند و پویایی را موجب شود.