1
|
علوم شناختی (علم شناسی) مجموعه مطالعات روشمندی است که فرآیند شناخت را در زیرساخت های ذهنی، فیزیولوژیک و علم النفس قرآنی (و هر علم دیگری که به توضیح شناخت کمک کند) بررسی می کند. هدفِ شناختی این مجموعه مطالعات دستیابی و نزدیک شدن به گزارشات موردی و تجربی (و قابل تعمیم) مفهوم سپهری ادراک و فهم و کاربردی سازی آن است. علوم شناختی شاخه ی مطالعاتی کل نگر است. علوم مشارک بسیاری مانند نانوتکنولوژي،زیست فن آوری، فناوري اطلاعات و زيرمجموعه هاي علم اعصاب، روان شناسي، زبان شناسي، هوش مصنوعي و فلسفه ذهن تشکيل گرديده است و کاربرد وسيعي در رشته هاي فرعي مانند پزشکي، آموزش و پرورش، جامعه شناسي، سياست، علوم اطلاعات، ارتباطات و رسانه هاي گروهی، مهندسي پزشکي، مهندسی فرمان و کنترل و حتي علوم دفاعي و جنگ پيدا کرده است.(تعریف از نگارنده نیست)
علوم شناختی به جهت کاربردی، فواید بی شماری دارد. در مجموع می تواند همه تعاملات انسانی را بهبود بخشد.
تفاوت علوم شناختی و فلسفه علم این است که در اینجا به مسایل خرد تجربی، حسی و نیز مطالعات فیزیولوژیک و نیز مصادیق تجارب ماورائی بشر در ادراک، با تاکید بر روش آزمایشگاهی و بهره از مباحث انسان شناختی قرآنی و وحیانی به منظور ارایه ی دیدگاه های نظری و بیشتر کاربردی توجه می شود. اما در فلسفه علم تقریبا باید مفهوم مقابل آن را بکار برد (به جز وجه معارف وحیانی که در همه علوم انسانی حضور دارد)
علم و نه فلسفه بودن یک شاخه مطالعاتی هرگز به معنای منزوی بودن آن از مباحث قرآنی نیست.
متاسفانه بسیاری از مراکز علمی به سنت تقلید بدون توجه به زویای شناخت و عظمت وجودی انسان و نیز سپهر آفرینش و سپهر معرفت، مثل همیشه در ویل نگاه مادی افتاده اند و علوم ادراکی را اینگونه تعریف کرده اند:
علوم شناختي يکي از دانش هاي نو است که در کنار نانوتکنولوژي، بيوتکنولوژي، فناوري اطلاعات مجموعه دانشهاي همگرا را که NBIC نام گرفته اند تشکيل مي دهند. اين رشته از زيرمجموعه هاي علم اعصاب، روان شناسي، زبان شناسي، هوش مصنوعي و فلسفه ذهن تشکيل گرديده است و کاربرد وسيعي در رشته هاي فرعي مانند پزشکي، آموزش و پرورش، جامعه شناسي، سياست، علوم اطلاعات، ارتباطات و رسانه هاي گروهی، مهندسي پزشکي، مهندسی فرمان و کنترل و حتي علوم دفاعي و جنگ پيدا کرده است. مؤسسات تحقيقاتي و دانشگاههاي بسياري به تحقيق در زمينه علوم شناختي اشتغال دارند و در تلاشند تا راز بزرگترين سرمايه آدمي يعني مغز و ذهن را كشف كنند و کاركردهاي آنرا به عنوان عالي ترين و پيچيدهترين وديعه الهی بشناسند. بیشتر
در تعریف فوق در مطالعه پیچیده ترین ودیعه ی الهی از معارف قرآن و مضامین عالیه آن در حوزه انسان شناسی غفلت شده است. این تعریف ذاتا و عرضا نسبت به معارف اسلام منزوی است.
